STAROPOLSKIE DWORSKIE

Czasem przychodzi taki czas, gdy trzeba odpocząć od nowej fali i wrócić do macierzy. Pijąc niemal codziennie te wszystkie barli łajny, RISy, ajpy-srajpy, czy wity-srity, można po pewnym zwariować i dostać pomieszania zmysłów. Głupio by było nie odróżniać wędzonki szynkowej od dymnej prawda?

Dlatego też raz na ruski rok polecam resetowanie kubków smakowych. Swoistą kalibrację naszych zmysłów jakimś zwykłym i niewymagającym piwem, nad którym przestaniemy marszczyć w skupieniu brwi i wsadzać nos do szkła tak głęboko, jak jest to tylko możliwe. Najlepiej niech będzie to jakiś zwykły jasny lager bez księżycowych przypraw i najnowszej odmiany nowofalowego chmielu, wyhodowanego na Saturnie. Zwykłe, klasyczne piwo. Najlepiej bez wad. Nie musi być urywać czterech liter, ale żeby było bez wad.

Mój wybór padł na Staropolskie Dworskie z Browaru Staropolskiego ze Zduńskiej Woli. Miałem go w piwnicy już od jakiegoś pół roku. Leżał i czekał na odpowiedni moment. No i się w końcu doczekał.

Piwo w szkle wygląda zwyczajnie – biała, umiarkowanie obfita piana o mieszanej wielkości pęcherzach. Opada w średnim tempie, zostawiając na szkle lekki lejsing.

Ciecz posiada dość ładny ciemno złoty kolor, raczej niespotykany w koncernowych sikaczach.

Aromat przywodzi na myśl klimaty spelunkowych lokali z lat 90-tych. Jest odrobinę piwniczny, taki oldschoolowy, ale też wyrazisty, nie jak obecne korpolagery. Piwo pachnie solidną dawką słodu i zboża, wspartą na chlebowej skórce i lekkich akcentach mokrego kartonu (naprawdę lekkich). W tle pałętają się niewielkie ślady miodu świadczące o nieznacznym utlenieniu. Chmiel jeśli już, to występuje na granicy mojej percepcji. Nie jest to wybitnie świeży zapach, raczej taki nieco stary, ale jeszcze nie stęchły. W tłumie ujdzie.

Stosunkowo nisko wysycone piwo swoje klimaty potwierdza również w smaku, gdzie prym wiedzie spora doza wyrazistej słodowości, a także chleba i zbóż. Pojawiająca się w posmaku ulotna goryczka jest leciutka i delikatna jak pierdnięcie muchy. W zasadzie niewiele tu ona wnosi, bo całość jest dosyć słodkawa.

Na wskroś słodowe piwo, ale przynajmniej nie jest wodniste i puste jak ‘wiadomo-jakie-piwa-z-wiadomo-jakich-browarów’. 

Ponownie piwniczne nuty przenoszą nas do typowej małomiasteczkowej ‘mordowni’ u schyłku lat 90-tych. Znacie to – gdzieś tam się piwo rozlało, nikt nie wytarł podłogi. szkło niezbyt solidnie umyte, a jedynie przepłukane daje nam niemal pewność zaabsorbowania obcego DNA ;)

Staropolskie Dworskie to piwo bez fajerwerków i takiego właśnie trunku oczekiwałem. Wcale nie musisz rozkładać go na czynniki pierwsze, mlaskać wokoło i skupiać się na aromacie, aż Ci poślady zsinieją. Ono po prostu ma być mokre i nie odrzucać.

Pełnia smaku jest tu o niebo lepsza niż w pierwszym lepszych Wojaku, czy Żubrze. Co prawda jednowymiarowość, słaby balans i niemalże brak goryczki oraz niuansów chmielowych może trochę męczyć, ale pijąc na szybko jedną butelczynę prawie, że nie zauważymy tych mankamentów. Wyraźne słodowo-piwniczne aspekty przynajmniej dają nam tą gwarancję, że pijemy piwo, a nie wodę. Pijalność niewiele ponad przeciętna, ale na jedną butelkę wystarczy.

OCENA: 6/10

CENA: nieznana

ALK.5,7%
TERMIN WAŻNOŚCI: 13.10.2016

BROWAR STAROPOLSKI