HOPUS POKUS

ALK.6,3%. Czary mary, hokus pokus...tfu, tfu – Hopus Pokus! Tak właśnie brzmi nazwa najnowszego piwa z pierwszego (który odniósł sukces) polskiego browaru kontraktowego, czyli z Pinty. Jakaś tam prapremiera była niby już w grudniu, jednak piwo tak naprawdę na salony wdarło się dopiero w styczniu.

Aż dziw bierze, że nasza kochana Pinta (skądinąd znana z zakusów do śmiałych eksperymentów) do tej pory nie miała w swojej ofercie żadnego Black IPA, przez niektóre kręgi nazywane Cascadian Dark Ale, albo nawet India Black Ale. Mniejsza o nomenklaturę, ważne jest to, że jest to jedno z moich najulubieńszych piw obok AIPA, Double AIPA, bocka, doppelbocka, weizena, dunkel weizena, weizenbocka, witbiera, rauchbiera, roggenbiera, dubbla, quardupla, RISa, portera bałtyckiego, barley wine i pozostałych dziewięćdziesięciu procent piwnych stylów jakie są na świecie!

Ostatnio sporo nam się namnożyło w Polsce tych ‘blek ipów’. Może nie jestem tak dokładny jak GUS, ale na oko będzie co najmniej ze 3 lub 4 w ostatnich kilku miesiącach, co z pewnością napawa mnie radością i niepohamowanym optymizmem. 

Hopus Pokus generuje całe morze obfitej i puszystej piany. Mieszano ziarnista czapa o barwie cappuccino jest diabelnie trwała, gęsta i zbita. Skubana prawie w ogóle nie chce opadać i cudownie oblepia szkło, tworząc w ten sposób bardzo ładny spektakl.

Piwo sprawia wrażenie niemal czarnego, jednak pod światło nawet Stępień z „13-go Posterunku” dojrzałby w nim wyraźne brunatne refleksy.

Aromat jest silny niczym Pudzian za swoich najlepszych czasów. Mamy tu niemal idealny kolaż czekoladowego słodu z cytrusowo-żywicznymi akcentami ‘hamerykańskich’ chmieli, przy czym mam wrażenie, że żadne z nich nie chce być liderem tego swoistego wyścigu szczurów. Zostawmy to jednak, bowiem drugoplanową rolę z niemałym powodzeniem dzierżą kwiaty oraz przyjemnie rześkie owoce tropikalne z pod znaku mango, liczi i marakui. W tle swój biedny żywot wiedzie stonowana kawa zbożowa, podszyta z lekka palonymi, ciemnymi słodami. Sumarycznie przez nos wciągam w kółko to samo: czekolada, cytrusy, tropiki, żywica i ciemne słody. I tak do porzygu... Żartowałem – zapach naprawdę bardzo mi się podoba.

W smaku piwo jest nad wyraz gładkie i aksamitne, jakbym pił jakiegoś oatmeal stouta. Z początku atakuje nas spora dawka przyjemnej czekolady, lekkiej kawy i umiarkowanie palonych słodów (tzw. ciemna strona mocy). Jednak po dłuższej chwili mikrofon przejmują ‘zielone’ klimaty, gdzie główne role grają owoce tropikalne, chmiel, iglaki, lekka żywica i garść kwaskowych cytrusów, dająca chwilową rześkość. W posmaku pałęta się nieco popiołowych niuansów, które jednak z żaden sposób mi nie przeszkadzają. Finisz został okraszony dość mocną i wyraźną, ale nie przesadzoną goryczką, która jest krótka, nie zalega i wykazuje się sporą szlachetnością. Kurczę... dobre to jest!

Nowość od Pinty smakuje jak rasowe Black IPA. Nie brakuje tu ani ciemnych, ani tych jasnych (zielonych) klimatów, które uzupełniają się niczym syjamscy bliźniacy. Pełnia jest wprost powalająca, zaś treściwość podzieliła się obowiązkami z wytrawnością – piwo nie jest  zbyt słodkie, a jednocześnie nie do końca urzeka swoim wytrawno-gorzkim finiszem. Jeśli do tych laudacji dorzucimy jeszcze nadspodziewanie wysoka pijalność, to już normalnie czapki z głów Ladies and Gentelmen!

No, no, Pinta po raz kolejny wzniosła się na wyżyny swojej doskonałości (z czym ostatnio miewała pewne problemy).

OCENA: 9/10

CENA: ok. 7.50ZŁ

BROWAR PINTA