Browar BeerLab i jego Sour Passion

Srogo nam się zrobiło za oknami, zimno i szorstko. Spadł pierwszy śnieg, a mrozy stały się codziennością. Wydawałoby się, że nie ma lepszej pory na jakieś tęgie napitki. Ja tymczasem zabieram się za ultra lekkiego kwasika, idealnego na letni skwar. Świr? Mam co prawda w zanadrzu kilka mocarzy, ale głos ludu przemówił na fejsbuku i w ankiecie zdecydowaliście, żebym zdegustował akurat to piwo. Przewaga była bardzo wyraźna, więc nie ma to tamto. Biorę się do roboty. Jak mawiał klasyk: u mnie słowo droższe od piniendzy ;)

Sour Passion to jedno z piw Browaru BeerLab, który powstał już jakiś czas temu, bo w 2016 roku. Powiem szczerze, że żyłem w błędzie, bo myślałem, że to jakiś kontrakt. Tymczasem to browar fizyczny położony w miejscowości Łoziska pod Piasecznem. Dzisiaj zajmę się leciutkim kwasem (9º Blg), do którego dodano rzecz jasna bakterii kwasu mlekowego oraz puree z marakui. Wspomnę jeszcze, że BeerLab tym piwem debiutuje u mnie na blogu.

Ciecz ląduje w szkle i z miejsca okrywa się pokaźną czapą białej, drobnej i puszystej piany, która jest bardzo żywotna i tworzy wyraźny lacing. Samo piwo jest jasno złote, mętnawe.

Biorę pierwszy łyk i od razu szok! Gdzie podziała spodziewana kwaśność tego piwa? Przecież marakuja to wybitnie kwaśny owoc, porównywalny z limonką, a nawet cytryną. Poza tym jest Lacto. Piłem niedawno Light Sour Delicious od Moczybrody i tam był kwach jak cholera. Aż oczy bolały, a tutaj kwasek jest bardzo znikomy, mizerny, 2/10. No cóż, pora zapomnieć o wykrzywianiu mordeczki. Piwo jest bardzo lekkie, wręcz wodniste, ale przy takim ekstrakcie to zrozumiałe. Jest delikatna słodowa podbudowa, jakiś chlebek i odrobina marakui, ale też niewiele. Oczywiście skojarzenia z cytrusami są jak najbardziej słuszne. W oddali majaczy jeszcze subtelny chmiel i bardzo delikatne muśnięcie ziołami. Wysycenie jest całkiem wyraźne, czyli jak na kwasa przystało. W ciemno jednak nie zgadłbym, że to jest piwo z marakują.

Ufff… pora na aromat i w tym elemencie też nie jest różowo, ale chyba jednak ciut lepiej niż w smaku. Przynajmniej wyraźnie czuć rzeczony owoc, a to już pewien plusik. Piwo pachnie świeżo i zachęcająco. Czuć kwaśność, marakuję oraz ogólnie pojętą cytrusowość. Tu już nie mam wątpliwości z czym mam do czynienia. W tle cichutko siedzą subtelne tony chlebowej słodowości, podbitej echem chmielu. Co jakiś czas mam też skojarzenia z kefirem, tudzież maślanką. To oczywiście zrozumiałe i w sumie żaden to mankament. Jest rześkość i kwaśność, której wyraźnie brakowało w smaku. Aromat jest prosty w wymowie i nieskomplikowany, ale w miarę przyjemny.

Sour Passion od BeerLab to piwo na wskroś lekkie, bardzo subtelne, chwilami nawet wodniste. Zapach nie powala, ale w sumie może się podobać, czego nie można powiedzieć o smaku. Kwasku i samej marakui jest tam jak na lekarstwo. Wszystkiego trzeba się domyślać, a to nie jest fajne. Gdyby tylko używać nosa, byłoby okej, ale smak wszystko wypacza, stąd ocena na pół gwizdka.

OCENA: 5/10

CENA: 5.99ZŁ (Biedronka)

ALK. 3,9%

TERMIN WAŻNOŚCI: 25.04.2020

BROWAR BEERLAB

Komentarze

NAJCHĘTNIEJ CZYTANE

COOLER LEMON BEER

ALK.4%. Radlerowa bitwa, która rozpętała się na dobre na początku lata, powoli słabnie na swojej sile. Ja tym czasem wprowadzam do gry kolejnego zawodnika. Nie jest to co prawda radler, lecz zwykłe piwo smakowe/aromatyzowane. Piwo Cooler było kiedyś dobrze znane i nawet cenione, gdyż w owym czasie po prostu nie było innych tego typu krajowych piw. Dzisiaj można dostać oczopląsu niemal w każdym sklepie, patrząc na asortyment tego typu napitków. Dobra, dosyć gadania... Po nalaniu ujrzałem złocisty trunek, w pełni klarowny, a także tysiące bąbelków, normalnie burza w szklance! Solidne wysycenie daje nam gwarancję (niczym Poxipol ;>) dużego orzeźwienia. Piwo pokrywa symboliczna, biała piana o drobnej strukturze. Nie dość, że nie ma jej zbyt wiele, to jeszcze szybko się redukuje do milimetrowego kożuszka. No, ale w końcu to nie weissbier. W zapachu batutę dzierży chemiczna cytrynka, która dyryguje namiastką słodu oraz substancjami słodzącymi (aspartam i acesulfam K). Piw...

Czytaj więcej

Baltic Porter Day 2025 - Trzech Kumpli

Tegoroczne Święto Porteru Bałtyckiego tuż, tuż, wiec lecimy z drugim piwem z kartonika Baltic Porter Day 2025. To od Pinty było naprawdę dobre, ale mało porterowe, że się tak wyrażę. Ale jestem pewien, że to drugie piwo mnie nie zawiedzie w tym temacie. Słuchajcie, tutaj historia jest prosta jak budowa cepa. To po prostu porter bałtycki ze słodem żytnim na pokładzie, który wnosić ma dużą gładkość i oleistość trunku. Koniec historii. Nie jest to jakieś dziwactwo, ale zazwyczaj prostota smakuje najlepiej. Zatem sprawdzam. Napitek do Trzech Kumpli jest w zasadzie czarny. Piana barwy cappuccino jest średnio wysoka, acz bardzo drobna i zwarta. Opada powoli, pięknie lepiąc się do ścianek. Oj, jakież to jest wytrawne i palone. Zarazem wyraźnie gęste i gładkie, jak aksamit. Mamy tu sporo palonych słodów, dużo gorzkiej czekolady i pralinek belgijskich. Na drugim planie jest wyraźny pumpernikiel, lekka kawusia z cukrem oraz ciasto tiramisu. Daleko nad horyzontem majaczy natomiast n...

Czytaj więcej

Baltic Porter Day 2025 - Browar Pinta

Na tegoroczne Święto Porteru Bałtyckiego trzy browary znalazły wspólny język i zaserwowały nam piękny zestaw trzech porterów z pokalem i podkładkami. Są to – Pinta, Widawa oraz Trzech Kumpli. Oczywiście w tym wszystkim palce maczał Marcin Chmielarz, czyli inicjator Baltic Porter Day. To są trzy premierowe portery, a każdy ma zgoła inny charakter. Jednakże cechuje je identyczny ekstrakt, bardzo podobny woltaż oraz spójna szata graficzna. Marcin się po prostu postarał J U mnie na pierwszy ogień idzie Pinta i jej Hoppy Baltic Porter . To niemalże klasyczny ‘bałtyk’. Niemalże, bo nachmielono go nową falą, konkretnie eksperymentalnym chmielem HBC 1019. Wiadomo, że taki zabieg mocno namiesza w porterze, ale przyznam, że brzmi to dosyć intrygująco. Dawać mi tu tego portera! Piwo jest bardzo ciemne, prawie że czarne. Piana średnio obfita, beżowej barwy, dość drobna i puszysta. Opada w umiarkowanym tempie. Smak to nagłe uderzenie owoców tropikalnych i cytrusów, które są naprawdę ba...

Czytaj więcej

OKO W OKO - Łomża Jasne vs Łomża Pils

W swojej blogerskiej karierze piłem już nie jedną Łomżę. W zasadzie to chyba wszystkie jakie były przez ten czas na rynku. Wiadomo, że jedne piwa znikają, a w ich miejsce pojawiają się inne i mam tu na myśli tylko w obrębie jednej marki. Tak więc tych Łomż/Łomżów trochę już na blogu było. Ostatnio wpadłem jednak na pomysł, aby porównać dwa chyba najbardziej popularne piwa z tej marki – Łomża Jasne i Łomża Pils . To pierwsze jest mi bardzo dobrze znane i lubiane. Można rzec, iż ostatnio regularnie zasila ono moje gardło. Jest piwem szeroko dostępnym, względnie niedrogim, dosyć smacznym i po prostu pijalnym. Łomża Pils natomiast pojawiła się na rynku jakieś dwa lata temu, a na blogu dostała taką samą notę, jak jej starsza siostra. Jednakże piłem to piwo łącznie może trzy razy. Złych wspomnień nie mam, więc uważam je za godnego rywala dzisiejszego „pojedynku”. Łomża Jasne Piwo ubrane jest w jasno złoty odcień o idealnej klarowności. Piana jest całkiem słusznych rozmiarów,...

Czytaj więcej

10,5 DZIESIĘĆ I PÓŁ

ALK.4,7%. Góra dwa tygodnie temu, bez żadnego szumu medialnego w sklepach pojawiło się piwo Dziesięć i Pół . Kultowa marka z lat 90-tych została reaktywowana!!! Każdy obywatel naszego kraju w wieku 30+ z pewnością pamięta to piwo – ogromne kampanie reklamowe w radiu, tv i prasie, plakaty, billboardy, gadżety z logo 10,5. To piwo było po prostu wszędzie, to było coś, to była moda, styl życia... Pojawiło się dokładnie w 1995 roku i z miejsca stało się głównym konkurentem dla mega popularnego wówczas EB. Jednak z upływem lat marka powoli zaczęła upadać, aż w końcu zupełnie zniknęła z rynku, podobnie zresztą jak EB. Dziś Kompania Piwowarska postanowiła zrobić reedycję marki, wypuszczając na razie bardzo limitowaną ilość piwa. Jest to swego rodzaju test konsumencki, KP liczy na ‘powrót do przeszłości’ wśród konsumentów, sentymentalną podróż do czasów młodości pewnej grupy klientów. A jeśli piwo „się przyjmie” zagości w sklepach na stałe. Niecny plan. Ja z racji swojego ...

Czytaj więcej

Niby "małpka", a jednak w środku piwo 18% vol.!!!

Ostatnio będąc w Dino wyczaiłem przedziwne piwo. Początkowo nawet nie byłem pewny, czy jest to piwo. Stało jednak na półce obok innych piw, więc moja ciekawość zwyciężyła. Mamy tu napitek o woltażu, aż 18%! Nie czyni go to rzecz jasna najmocniejszym polskim piwem, ale szacun i tak się należy. Zwłaszcza, że możemy to kupić w dyskoncie. Swoją drogą bardzo jestem ciekawy jakim sposobem udało się otrzymać taki woltaż. Banderoli nie ma, więc opcja z dolewaniem spirytusu odpada. Wymrażanie natomiast to cholernie drogi interes, więc cena byłaby zapewne dużo większa. Poza tym, jeśli już coś wymrażać, to z pewnością jakieś mocne już piwa i obowiązkowo trzeba się tym chwalić na lewo i prawo. Ta opcja też na bank odpada. Bardzo ciekawą rzeczą jest też dziwnie znajome opakowanie, które zna chyba każdy domorosły obywatel tego kraju :D Niby „małpka”, a w środku zonk…, to znaczy piwo. Najbardziej jednak absurdalną rzeczą jest wg mnie idiotyczna nazwa. W sumie to nawet nie wiadomo jak to wymaw...

Czytaj więcej

OKO W OKO - Perła Chmielowa vs Perła Export

Było już porównanie Perły Chmielowej Pils w brązowej i zielonej butelce ( tutaj ), no więc w końcu przyszedł czas rozstrzygnąć, która Perełka jest lepsza – Chmielowa, czy Export. Obydwie z pewnością mają swoich zwolenników, jak i przeciwników. Ja raczej opowiadam się za tymi pierwszymi, choć z pewną rezerwą. A tak osobiście i prywatnie, to wolę Chmielową, ale w brązowej flaszce. Co ciekawe, Perła Export pojawiła się na blogu, jako jedna z pierwszych recenzji, a było to równo dziesięć lat temu… To, że są to te same piwa już na wstępie trzeba wykluczyć, bowiem woltaż aż nadto się różni. Producent w obydwu przypadkach nie podaje składu, więc nie wiemy tak naprawdę, jakie różnice są na papierze, ale za chwilę przekonam się, jakie będą w ocenie organoleptycznej. Perła Chmielowa Pils Ładne piwko, złociste, klarowne. Piana średnio obfita, dość rzadka i szybko się dziurawi. Kilka minut i już jej nie było. Lacingu brak. W smaku znajome nuty trawiastego chmielu, ziół oraz jasne...

Czytaj więcej

Baltic Pipe - azotowy sztos!

Dziś znowu porter bałtycki, choć nie nowy. Baltic Pipe z Kultowego Browaru Staropolskiego jest już z nami troszkę ponad rok. Jego historia jest bardzo prosta – to słynny Porter 180 , tyle że nagazowany azotem. Gwoli przypomnienia – Porter 180 został Kraftem Roku 2022, więc szacun się należy. Piłem już kilka(naście) piw na azocie i mam z tym głównie bardzo dobre wspomnienia. Azocik fajnie wygładza piwo i wnosi swoistą kremowość. Mam nadzieję, że tutaj będzie tak samo. Przez chwilę miałem ochotę zdegustować jednocześnie Baltic Pipe i Porter 180, aby poczuć różnicę. Jednak zrezygnowałem z tego, bo piwa mogą być w różnym wieku, co z pewnością ma wpływ na walory organoleptyczne. Piłem już trochę piw na azocie, ale to mnie zaskoczyło, czy może raczej - wyskoczyło. Ze szkła znaczy się. Baltic Pipe pieni się sakrucko. Piana jest niesamowicie drobniutka, sztywna niczym koci ogon, zbita, po prostu betonowa. Opada wieczność. Samo piwo jest czarne. W smaku poezja. Mnóstwo mlecznej c...

Czytaj więcej

Piwa Naszego Powszedniego

Szukaj na tym blogu