WRĘŻEL DIPA

Na obecną chwilę przedostatnim piwem z Browaru Wrężel jest DIPA (Double India Pale Ale). Wbrew powszechnie panującym trendom nie jest to jednak podwójna American IPA, lecz podwójna New Zealand IPA, gdzie role pierwszoplanowe  powinien grać chmiel Rakau i Waimea oraz niemiecki Magnum. Nie są one może taką petardą cytrusów i tropików jak ich amerykańscy kuzyni, lecz kłamstwem byłoby stwierdzenie, że nowa fala to tylko Stany Zjednoczone Ameryki.

Browar Wrężel jak do tej pory to bardzo mocny zawodnik na polskiej scenie rzemieślniczej. Każde ich piwo to górna półka polskiego craftu, na której nigdy się nie zawiodłem.

Stali czytelniczy wiedzą, jak bardzo lubię wszelakie objawy APA, AIPA, BIPA, czy IIPA/DIPA. Ludzi kochani przecie każdy przedszkolak od dawna już wie, że nowofalowe odmiany chmielu robią robotę!

Bez ogródek więc powiem, że DIPA od Wrężela, mająca goryczkę na poziomie 92 IBU to nielichy zawodnik, mogący powykręcać gębę niejednemu fanatykowi sowitej goryczki. Czy ze mną tak właśnie się stanie?

Niemal wszystkie trunki od Wrężela mają iście królewską pianę i nie inaczej jest z DIPA. Kremowej barwy czapa rośnie do bardzo okazałych rozmiarów i skubana w ogóle nie chce opadać. Sporo trzeba było czekać na możliwość dolewki. Jej struktura jest średnio ziarnista, a konsystencja puszysta i trwała. Do tego w przepiękny sposób zdobi ścianki – naprawdę rewelacja.

Piwo jest lekko mętne, a jego kolor to połączenie miedzi i bursztynu. Wysycenie optymalne, czyli na średnim poziomie intensywności.

Na, a jak tam zapaszek? No z przykrością muszę stwierdzić, że tym razem szału nie ma. Dominantą jest tutaj potężna dawka słodu, wspierana po bokach przez biszkopty i dość solidny karmel. Co gorsza przypałętał się tu ten nieszczęsny diacetyl (masełko jest nader wyraźne). Spodziewanej Nowej Zelandii natomiast jest raczej niewiele, gdzie niegdzie tylko spośród morza słodu, karmelu i masła wynurza się jakiś cytrus, czy tropik w postaci mango i liczi. O jakiejkolwiek żywicy, czy iglakach można tylko pomarzyć. Nie mrzonką, lecz rzeczywistością jest za to alkohol, który na swój sposób drażni moje górne drogi oddechowe. Nie jest to jakaś wielka tragedia, ale trzeba otwarcie przyznać, że jest słabo.

W smaku na szczęście jest już odrobinę lepiej. Nie mniej jednak nadal nie sposób popaść w jakąkolwiek euforię. Diacetyl, który dawał się we znaki w aromacie tutaj jest dużo lepiej ukryty, niemal nie przeszkadzający. Prym nadal wiodą potężne klimaty słodowe, oblane dookoła słodkawym karmelem, wpadającym nawet w rejony toffi. Nieco dalej rządy sprawuje spora doza alkoholowych niuansów, które skutecznie uprzykrzają całą degustacje, łącząc się pod koniec z niezbyt przyjemną, tępą i bardzo mocną goryczką. Chmielowa goryczka, jak na 92 IBU przystało jest solidna i trochę zalega. Może nie byłoby tak źle, gdyby nie była tak bardzo alkoholowa. Nowofalowe lupuliny pod postacią subtelnych cytrusów i ulotnych tropików pełnią w tym dramacie tylko i wyłącznie rolę statystów, a tak nie powinno być w Imperial IPA.

Piwo jest dosyć ciężkie w odbiorze i to nawet pomimo odpowiedniej pełni i co najwyżej średniej treściwości. Pijalność także nie jest zbyt wysoka - chyba po raz pierwszy mam problemy z dopiciem jakiejś ipy, bo styl ten przecież uwielbiam. Oczywiście jest to zasługa przede wszystkim ordynarnej goryczki, ogólnego braku harmonii oraz nazbyt wysokiego poziomu etanolu. Nie mniej jednak sam aromat (mało owoców, diacetyl) również nie pozostaje bez winy.

Po całej serii bardzo dobrych trunków w końcu trafiła kosa na kamień. Browar Wrężel w końcu wypuścił słabiznę. Nie wiem, co może być tego przyczyną – nieodpowiedni dobór chmieli, jakaś wpadka na warzelni, czy może problemy podczas fermentacji? A może wszystkiego po trochu?

OCENA: 4/10

CENA: nieznana

ALK.8%
TERMIN WAŻNOŚCI: 16.09.2015

BROWAR WRĘŻEL//BROWAR ZARZECZE