HOPPY HOUR

Czwartym i jak na razie ostatnim wypustem, który biorę na ząb z debiutującej w ten długi weekend majowy Fabryki Piwa, jest sztandarowy produkt piwnej rewolucji, czyli AIPA.

Hoppy Hours to nachmielone po amerykańsku India Pale Ale, gdzie za akcenty goryczkowo-chmielowe odpowiada Chinook, Cascade i Amarillo. Piwo znajduje się w dolnych widełkach stylu (14° Plato) i wg autorów posiada 60 międzynarodowych jednostek goryczy, czyli popularnych IBU.

O etykietach piw z FP mówiłem już przy okazji Deep Space, jednak nie wspominałem wówczas, iż z tyłu butelki znajduje się przydatna tabelka ze sporą ilością informacji o piwie. Poniekąd brakuje mi tu optymalnej temperatury serwowania, ale dla wprawionego w boju piwosza (za jakiego się przecież uważam) taka wiadomość nie jest konieczna. Mamy tu również ‘morską opowieść’ jak to mawia Kopyr, chociaż akurat w przypadku Fabryki Piwa nie jest ona jakoś przerysowana, czy wyolbrzymiona i doskonale daje do zrozumienia „piwnym Januszom”, z czym mają do czynienia. A wszystko to w dwóch językach (polski i angielski), gdyż w planach jest ekspansja na rynek duński. 

Piwo ma ładną, ciemno bursztynową barwę i jest lekko mętne. W zupełności mi to jednak nie przeszkadza, gdy lukam sobie na tę przepiękną czapę puszystej i obfitej piany, którą cechuje się każdy trunek z Fabryki Piwa. Kremowa w barwie pierzynka posiada drobną teksturę, nie spieszno jej opadać i do tego obłędnie zdobi szkło, zostawiając na nim gęstą firanę. Respect!

W zapachu Hoppy Hour jest wystarczająco intensywnym napitkiem, z którego jankeskie lupuliny buchają, aż miło. Nie trzeba się tu jakoś specjalnie wwąchiwać, żeby wyczuć soczystą nutę tropików (mango oraz liczi) i nader wyraźnych cytrusów (grejpfrut, mandarynka i limonka). Nieco z boku można wyłapać nie narzucającą się słodowość pokropioną wyraźnymi śladami karmelu, a także szczyptą żywicznych doznań, których jednak ogółem nie jest zbyt dużo. W tle pobrzmiewa bardzo zwiewna i ulotna nuta iglaków, zgrabnie wypełniając luki pomiędzy wyżej wymienionymi składowymi. Całość pachnie bardzo zachęcająco, wielowymiarowo i rześko.

Wysycone optymalnie Hoppy Hour cechuje się stosunkową lekkością jak na AIPA, choć z drugiej strony patrząc na dolny zakres parametrów tego stylu, zbytnio to nie dziwi. W smaku także prym wiedzie swoista i uwypuklona owocowość, w której nie brakuje kwaskowych nut limonki, mandarynki, gorzkawego grejpfruta i typowo tropikalnego mango oraz liczi (powtórka z aromatu, ale jakże przyjemna). Na drugim planie rządy sprawuje solidna słodowa baza, wpierana po bokach przez dość wyraźne, ale nie przesadzone karmelowe klimaty oraz nieznaczne, acz obecne tosty. W tle majaczy tajemniczy mariaż akcentów ziołowych i lekkiej żywicy, która ciągnie się, aż do finiszującej goryczki. Sama goryczka jest nader pokaźna, typu ziołowo-żywicznego, z lekkimi naleciałościami grejpfrutowymi. Jej moc jest spora, gorzej jednak ze szlachetnym rodowodem – tu są pewne braki. Początkowo było całkiem fajnie, ale z każdym kolejnym łykiem staje się ona coraz bardziej zalegająca, długa, nieco cierpka, szorstka i chropowata. Nie ma tu jakiejś wielkiej tragedii, da się to znieść, ale korekty muszą być. Z tego co mi wiadomo, jest to wina twardej wody, z której korzysta Browar Marysia i chyba faktycznie coś w tym jest.

Piwo jest raczej pełne w smaku, stosunkowo wytrawne, ale zdecydowanie nie wodniste. Szczególnie podoba mi się tutaj świeży, typowo owocowy aromat, który w zasadzie posiada wszystkie cechy rasowego American India Pale Ale. Generalnie wszystko by tu grało i buczało – jak mówi słynne przysłowie – gdyby nie zbyt brutalna i mało szlachetna w wymowie goryczka, która trochę psuje całościowy obraz tego piwa.

Nie ma co jednak płakać nad rozlanym mlekiem, bowiem sumarycznie Chmielowa Godzina daje się spokojnie wypić i nie trzeba, aż nadto modlić się nad zawartością szklanicy.

Wujek dobra rada: nie polecam osobom, które dopiero co odkrywają świat piw mocno chmielowych (nowofalowych), bo mogą się zniechęcić tym solidnym, goryczkowym kopniakiem.

Słowem podsumowania wszystkich czterech piw debiutującej Fabryki Piwa – jest dobrze, a nawet bardzo dobrze. Do poprzednich trzech przeze mnie degustowanych wypustów – mimo, że nie rozkładają na łopatki - naprawdę ciężko jest się przyczepić. Co prawda ikona piwnej rewolucji, czyli AIPA okazała się być stosunkowo najgorsza, ale głowa do góry! Debiut uważam, za bardzo udany.

OCENA: 7/10

CENA: nieznana

ALK.5,7%
TERMIN WAŻNOŚCI: 15.10.2015

FABRYKA PIWA//BROWAR MARYSIA