MOJA PIWNICZKA: ponad 5-letni ŻYWIEC BOCK

 

"Moja Piwniczka" to regularny cykl degustacji porządnie wyleżakowanych piw (minimum 4-letnich), które pojawiają się na blogu mniej więcej raz na miesiąc w okresie jesienno-zimowym.

 

Witajcie w drugim wpisie tegorocznej serii Mojej Piwniczki. Chłód już na dobre zawitał do naszych ogródków i balkonów. Liście spadły z drzew i pojawiły się pierwsze jesienne przymrozki. Zatem to doskonała okazja, by zacząć chłeptać nieco mocniejsze i nieco bardziej treściwsze piwerka.

Ot, na przykład koźlaki. Mhmmm… styl może niezbyt poważany wśród birgików, ale ja tam go lubię. Bo pamiętam dobrze czasy, gdy „nie było niczego”, no a koźlaki już właśnie były. Człowiek się cieszył, że mógł napić się czegoś innego niż korposiki pokroju ojrolagerów.

Bardzo było mi szkoda kiedy GŻ wycofała z rynku swojego Bocka. Może nie był to najlepszy koźlak na świecie, ale jego jakość była stabilna, dostępność zajebista, no i cena niezbyt wygórowana. Po prostu Żywiec Bock mi smakował. Piłem go często, zwłaszcza że cena rzadko przekraczała trzy i pół cebuliona.

Tak się składa, że mam ponad pięcioletni egzemplarz tego piwa! Nieźle co? Okropelnie jestem ciekawy jak tak długi czas wpłynął na takie, niezbyt mocne przecież piwo. RISy, barli łajny, czy portery bałtyckie starzeją się z godnością (zazwyczaj), ale mam spore wątpliwości jak z takim upływem czasu poradził sobie koźlak. Sprawdźmy to.

Producent	Grupa Żywiec
Termin ważności	23.07.2015
Wiek (miesiące)	64
Zawartość alkoholu (%)	6,5
Ekstrakt (°Blg)	16

Z wyglądu Żywiec Bock nie zaskakuje. Ciemno brunatna barwa oscyluje gdzieś pomiędzy ciemną miedzią, a mocną herbatą. Pod światło można ujrzeć piękne rubinowe refleksy. Piana jest znikoma, więc nie się co rozpisywać. 

Najważniejsze info jest takie, że piwo w żaden sposób się nie zepsuło, co już można uznać ze pewien sukces. Nie ma tu absolutnie żadnego niuansu świadczącego o tak sędziwym wieku. Dominuje przypieczona skórka chleba oraz sowita, lekko prażona słodowość. Nieco dalej pręży muskuły delikatny karmel, chlebek razowy oraz garść suszonych owoców z rodzynkami i suszonymi daktylami na czele. W tle cichutko pobrzmiewa echo słodko-gorzkiej czekolady oraz chmielu. Mimo nikłej goryczki piwo nie jest słodkie. Z pewnością pamiętam je jako nieco słodsze, ale też i bardziej pełne w smaku. Nie wiem, czy to kwestia wieku, czy po prostu mniej udanej warki, ale na języku dość szybko pojawia się pustka.

Z zapachem jest w zasadzie bardzo podobnie. Intensywność nie powala, ale generalnie jest w porządku. No i ponownie nie doszukałem się tutaj żadnej oznaki zepsucia, czy nawet nadgryzienia przez ząb czasu. Szok! Można nawet powiedzieć, że piwo nieco lepiej pachnie niż smakuje. Jest dużo ciemnego pieczywa, przypieczona skórka chleba, prażony słód, karmel i cukier trzcinowy. W tle subtelne nuty melasy, mlecznej czekolady i suszonych owoców. W życiu bym nie powiedział, że ten napitek ma ponad 5 lat! Jestem wstrząśnięty, ale nie zmieszany.

Owszem, piwo ma swoje wady – stosunkowo niska pełnia smaku oraz ogólnie nikła wyrazistość doznań, ale jak na swój wiek, to ów koźlak smakuje zaskakująco dobrze. Balans, pijalność oraz treściwość są bez zarzutu. Powiem szczerze, że tak naprawdę nie widzę tutaj żadnego utlenienia. Po prostu jakby czas się dla tego piwa zatrzymał. I to jest naprawdę dziwne.

Oceniam go niewiele ponad przeciętność, głównie za zbytnią wodnistość. Świeży egzemplarz, który testowałem na blogu otrzymał co prawda gorszą notę, ale wiem, że była to jedna z pierwszych i mniej udanych (alkoholowych) warek. Później to piwo smakowało mi o wiele lepiej.

OCENA: 6/10

Jeśli ten tekst Ci się spodobał i nie chcesz, by w przyszłości ominęły Cię kolejne, ciekawe artykuły na temat wyleżakowanych piw – już teraz zapisz się do newslettera, dołącz mnie do swoich kręgów Google+ lub polub mój profil na fejsie ;>