Piwa Naszego Powszedniego

Będąc niedawno w Dino zauważyłem dwa piwa dyniowe z grupy tzw. browarów regionalnych. Toż to dobra okazja na piwny sparing, bo halloween niebawem – pomyślałem. Pumpkin Dyniamite to świeżutka nowość z Browaru Kormoran. Piwo ma 13,5° Blg, a w składzie m.in. przyprawy oraz przecier z dyni 1,7%. Zapewne chodzi o przyprawy korzenne, bo jakże by inaczej? Z kolei Dyniowe od Ambera miało swoją premierę rok temu, ale w ostatnim czasie piwo przeszło fejslifting etykiety. Nie wiadomo jaki tu jest ekstrakt, ale skład oferuje np. przyprawę do piernika, przecier z dyni 4% oraz sok jabłkowy! Nie wiem za bardzo po co, on tu potrzebny, ale okej. Nie dzielmy skóry na niedźwiedziu. Niech wygra lepszy. Pumpkin Dyniamite Piwo o barwie głębokiego bursztynu i lekkim zamgleniu. Piana niezbyt wysoka, średnio ziarnista, umiarkowanie trwała. Na szkle widoczny niewielki lacing . W smaku mamy wyraźne przyprawy korzenne – kardamon, imbir, goździk i gałka muszkatałowa. Tuż za nimi podąża bardzo przyjemna nu...

Dziś biorę na tapet coś naprawdę specjalnego i rzadkiego. Kormoran wypuścił kiedyś dwupak wyjątkowych porterów bałtyckich ze szkłem w komplecie. Jednym z nich jest właśnie Porter Warmiński Oak Wood. Zawartość tej buteleczki jest naprawę stara, bo piwo to było rozlewane na początku 2022 roku. Mało tego – jest to kupaż dwóch porterów warmińskich z roczników 2018 i 2019! Tak więc, mowa tu o naprawdę porządnie wyleżakowanym porterze bałtyckim. Dodatkowo piwo leżakowało sobie z kostkami średnio opiekanej francuskiej dębiny. Stąd też jego nazwa. Zanosi się na sztosa, no ale z tym bywa różnie. Niekiedy teoria od praktyki znacznie się różni.    Piwo wydaje się być niemal czarne, z beżową, drobną, acz niezbyt wysoką pianą. Niestety jej trwałość pozostawia wiele do życzenia. Ależ to jest gładziutkie w smaku! Takie kremowe wręcz. Dominuje mleczna czekolada, prażony słód oraz pralinki. Jest też sporo suszonych owoców (śliwki, daktyle, rodzynki), orzechów oraz ciemnego chleba. Bardziej...

  Prolog: Kompania Piwowarska wskrzesiła markę Dojlidy. To fakt, a nie żaden ponury żart. Nie znam dokładnie historii tej marki (Dojlidy to nie było tylko jedno piwo), ale Kompania Piwowarska szybko się jej pozbyła, gdy stała się właścicielem browaru w Białymstoku. O co kaman: Dojlidy Classic, to oczywiście „jasne pełne”. To nie jest identyczne piwo, jak było kiedyś. Jest po prostu „inspirowane oryginalną recepturą” i powraca w odświeżonej formie jako hołd dla wielowiekowego dziedzictwa marki. Znaczy się – gówno z tego będzie. Wdzianko: Ładne, głęboko złociste, nie takie blade, jak typowy koncerniak. Piana średnio ziarnista, nader obfita, umiarkowanie trwała. Kichawa mówi: Dosyć ładny, świeży, głównie chlebowy zapaszek. Do tego dochodzą jakieś ciastka, słód oraz subtelny chmiel w oddali. Całość pachnie rześko i naprawdę solidnie. Jadaczka mówi: Dużo słodu, herbatników, chlebka i zboża. Ciała to tu nie brakuje. W tle biszkopty oraz delikatna chmielowość. Goryczka jakaś tam...

Czas na kolejne piwne starcie, a w nim dwa lekkie piwka w tym samym stylu i praktycznie o identycznych parametrach (11° Blg), ale z różnych browarów. Mam tutaj dwa Session Hazy IPA, czyli prawdopodobnie to, co młode birgiczki lubią najbardziej. Mnie osobiście bardziej jarają tęgie napitki, ale to już przecież wiecie. Browar Zakładowy proponuje nam Sezon w Pełni – zapewne chodzi o lato, które niestety już jest za nami. W składzie między innymi słód owsiany oraz płatki owsiane. Użyte chmiele to Simcoe, Mosaic, Citra i Centennial, a więc taka amerykańska klasyka można rzec. Piękny Sen, to z kolei trunek Browaru Za Miastem ze słodem owsianym i płatkami orkiszowymi na pokładzie. Nachmielono go chmielem Alora, Elani oraz naszą polską Zulą. No i przyznam, że tutaj mi zaimponowano, bo o tych dwóch pierwszych nigdy nie słyszałem ( szejm Piotrek, szejm ). No dobrze. Tytułem wstępu tyle na pewno wystarczy. Biorę się do roboty 😉 Sezon w Pełni Piwo nosi złoto-mleczną barwę i jest jednolic...

Chyba pierwszy raz w historii moje zdjęcie wrzucone do sieci wywołało jakąś „gównoburzę”, a przynajmniej mikro „gównoburzę”. Chodzi o fotkę Argusa IPA sprzed sześciu tygodni. Na tym Argusie nie ma, ani słowa po polsku. W zamian są węgierskie napisy i adres siedziby Lidla z Węgier. No co sobie wówczas człowiek mógł pomyśleć? Że piwo wyprodukowano nad Dunajem, ale jakimś dziwnym przypadkiem trafiło do Polski. Otóż, okazało się raczej coś odwrotnego, bowiem uwarzono je w Browarze Jędrzejów, należącym do Van Pura. Wydaje mi się, że jest to wersja eksportowa, która miała właśnie trafić na Węgry, ale przez jakąś pomyłkę część partii trafiła do „polskich” Lidlów. Po pewnym czasie, do tego samego Lidla dotarło już właściwe opakowanie z polskimi oznaczeniami. Jednakże różniące się kolorem przewodnim. Ja dzisiaj degustuję ‘wersję węgierską’. Nie wiadomo jaki tu jest ekstrakt, ani właściwie jaki to rodzaj ipki. Na pewno session , a co więcej, to zaraz się okaże.   Piwo jest takie trochę ci...

Dziś jest sprawa niebywała. Testuje dwa piwa z nieistniejącego Browaru Wrężel. Mało tego – potencjalnie są to sztosy, ale o tym za chwilę. Strasznie ubolewam, że Wrężel R.I.P. Zawsze ich lubiłem i ceniłem, bo większość ich piwek była naprawdę spoko. Mam tu dwa imperialne portery bałtyckie barrel aged o ekstrakcie 24,5° Plato. Porównanie ich nie jest przypadkowe, bo obydwa leżakowały w beczkach po torfowych łyskaczach . Piwa są dosyć stare, bo mają już ponad dwa lata od rozlewu. Ogólnie rzecz ujmując seria Baltic Storm, to imperialny porter bałtycki w wersji podstawowej (recka tutaj ) oraz cztery warianty leżakowane w beczkach po różnych Whisky . Dziś biorę na tapet te torfowe. Na pozostałe przyjdzie jeszcze czas. Baza tych wszystkich piw jest taka sama. Maltic Storm Islay Single Malt BA Piwo jest czarne jak odbyt nietoperza. Piana bardzo rachityczna, wręcz można by rzec, że nieobecna. Ale po beczkach często tak jest. Od razu czuć wyraźnie torfowe klimaty na języku i jest to na...

Czas na kolejny debiut na łamach Piwa Naszego Powszedniego – Browar Zakarczmie i jego American IPA. Zakarczmie to browar restauracyjny istniejący od 2023 roku, więc to całkiem nowy przybytek. Mieści się na Podkarpaciu w miejscowości Giedlarowa koło Leżajska. To kolejny - po Wrowar Brewing - wystawca na tegorocznym Częstochowskim Festiwalu Piwa . Stąd nie mogłem sobie odmówić zakupienia czegoś do spróbowania. Wybór padł na AIPA, bo ich oferta to głównie style klasyczne i był to chyba jedyny przedstawiciel „nowej fali”. Rzeczone piwo ma 12° Blg, więc w sumie to taka sesyjna AIPA. Szacun, że w ogóle podają ekstrakt, bo wielu rzemieślników ma nas w dupie i zlewa ten temat.    Złociste i jednolicie zmętnione piwo, pieni się dosyć umiarkowanie. Średnio pęcherzykowa piana jest puszysta i zwarta, opada w przeciętnym tempie. Lacing obecny. Smak to połączenie solidnej żywicy, ziół, cytrusów i owoców tropikalnych. Jest limonka, pomelo, zielony grejpfrut, liczi oraz granat. Bardzo sz...

Kochane ‘birgiczki’, czas na debiut! Na bloga wjeżdża Wrowar Brewing. Chłopaki byli we wrześniu na Częstochowskim Festiwalu Piwa , a teraz właśnie zdmuchują pierwszą świeczkę na torcie, więc to na pewno jeden z najmłodszych browarów w „cebulandii”, zwanej Polską. Najważniejsze info – jest to browar fizyczny, znajdujący się mieście Jelcz-Laskowice koło Wrocławia. To jest dokładnie to samo miejsce, gdzie istniał kiedyś Browar Cześć Brat. Jak się dowiedziałem, Wrowar Brewing dzierżawi od nich cały budynek wraz z wyposażeniem. No i fajnie, bo sprzęt się nie marnuje. Browar ten wywodzi się (jak zdecydowana większość) z piwowarstwa domowego, a nazwa Wrowar, to po prostu gra słów: Wrocław + Browar.   Reinkarnacja to Black IPA powstała we współpracy z Bistro Narożnik. Podobno ma 16° Blg, a w składzie mamy słód jęczmienny, słód pszeniczny oraz żytni. Użyte chmiele to Mosaic, Simcoe, Citra i Rakau. Piwo to jest złotym medalistą KPR 2024 w kategorii Black IPA!   Totalnie czarna...